Πετροπουλάκης

Επώνυμο οικογένειας πολιτικών και στρατιωτικών, που καταγόταν από τον Κεφαλά της δυτικής Μάνης. Τον 18o αι. η οικογένεια εμφανίζεται στην Παναγίτσα Μελευρίου, όπου είχε οχυρωμένο πύργο. Μετά τον απαγχονισμό του Μιχαήλ Π. στην Τρίπολη από τους Τούρκους, οι Πετροπουλάκηδες ανέλαβαν τον έλεγχο της κοιλάδας της Λίμνης, με την εγκατάσταση τους στο βουνό Ράχη, το οποίο δεσπόζει στην κοιλάδα. Σπουδαιότερα μέλη της οικογένειας ήταν οι: 1. Δήμος Βοζής. Αρχηγός των Μανιατών. Σκοτώθηκε σε κάποια από τις πολλές κατά της Μάνης απόπειρες των Τούρκων. Τον έθαψαν στο χωριό Καρέα στο οποίο σώζεται ως σήμερα ο τάφος του. 2. Μιχαήλ. Απαγχονίστηκε στην Τρίπολη από τον Χασάν πασά. 3. Δημήτριος Παναγιώτου. Πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 ως αρχηγός σώματος, το οποίο είχε εξοπλίσει με χρήματα δικά του και συγγενών του. Μετά τη δολοφονία του I. Καποδίστρια, στον οποίο ήταν αφοσιωμένος, διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Μάνης. Στα χρόνια της βαυαροκρατίας έγινε ταγματάρχης. Κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο, στις επιχειρήσεις της Θεσσαλίας, ο Δ., ως αρχηγός επαναστατικού σώματος, συμπολέμησε με το γενικό αρχηγό των στρατευμάτων Χριστόδουλο Χατζή Πέτρου και άλλους αρχηγούς επαναστατικών σωμάτων στην Καλαμπάκα (Μάιος του 1854), όπου έκανε εντύπωση ο ηρωισμός και η καρτερία του. Στις επιχειρήσεις αυτές πήραν μέρος και οι αδελφοί του Αναστάσιος και Γεώργιος. Όταν άρχισε η Κρητική επανάσταση του 1866-1869, ο συνταγματάρχης τότε Δ.Π. πολέμησε στη μεγαλόνησο ως αρχηγός εθελοντικού σώματος 600 Μανιατών και επέδειξε τόση ανδρεία, ώστε αναγνωρίστηκε γενικός αρχηγός των εθελοντικών στρατευμάτων της Κρήτης. Μαζί με αυτόν αγωνιζόταν και ο γιος του Λεωνίδας, ο οποίος ήταν τότε υπολοχαγός του ελληνικού στρατού καθώς και ο εγγονός του Γεώργιος. 4. Δημήτριος Πετροπούλου. Ανιψιός του προηγούμενου. Έπεσε ηρωικά στα Καμινάκια Λασηθίου της Κρήτης. Στην Κρήτη είχε πάει ως αρχηγός εθελοντικού σώματος 150 Μανιατών. 5. Λεωνίδας (1829 – 1887). Γιος του συνταγματάρχη Δημήτριου, μαζί με τον οποίο συμπολέμησε στη Θεσσαλία (1854) και στην Κρήτη (1866), όπου διακρίθηκε στη μάχη του Ρεύματος της Χαλέπας και στη μάχη που έγινε κοντά στα Πηγαδάκια. Πρίν πάει στην Κρήτη, είχε διατελέσει βουλευτής (1858) και είχε συντελέσει στην καταστολή της εναντίον του Όθωνα εξέγερσης της νεολαίας στο Ναύπλιο (1860). Η αφοσίωσή του στον Όθωνα εκδηλώθηκε επίσης όταν αρνήθηκε να αναγνωρίσει, μετά την έξωση του βασιλιά, την προσωρινή κυβέρνηση. Η κυβέρνηση έστειλε τότε εναντίον του στρατεύματα, τα οποία όμως κατόρθωσε να αποκρούσει στη Ράχη, επικεφαλής σώματος 1000 ανδρών. Αμνηστεύτηκε από το βασιλιά Γεώργιο A΄, και εξελέγη βουλευτής (1865). Το 1869 πολέμησε στην επανάσταση του 1866-1869, στην Κρήτη. Στις ελληνοτουρκικές συμπλοκές του 1886, ως διοικητής του 3ου συντάγματος τίμησε τα ελληνικά όπλα, στις μάχες που δόθηκαν στο Γκριτζόβαλι. Πέθανε τον επόμενο χρόνο. 6. Λεωνίδας (1922 – 1943). Υπολοχαγός του πεζικού. Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940) και υπερασπίστηκε το αεροδρόμιο του Ρεθύμνου στη μάχη της Κρήτης. Αγωνίστηκε επίσης στις γραμμές της Αντίστασης και εκπροσώπησε τον ΕΔΕΣ στην επιχείρηση της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Έπεσε στο τετράκωμο της Ηπείρου, πολεμώντας τους Γερμανούς.